Bir önceki kayıtta Deniz'e emziği bıraktırmaya çalıştığımdan bahsetmiştim. Bu akşam Şehnaz ile odaya yatmaya girdiler. Ben de dinliyorum her zamanki gibi. Dinlemekten kendimi alamıyorum şu geçiş dönemlerinde. Emzik bırakma da bir geçiş dönemi. Dinlerken Deniz "Anne" dedi dört beş kere. Şehnaz da "Anne piş piş yapıyo Deniz de piş piş yapsın" diyor. Ben tutayım kendimi dedim dedim ve sonunda tutamadım. "Anne" derken insanın kendini tutması kolay mı sanki? Girdim odaya, bu akşam ben uyutayım dedim Şehnaz'a. Oturdum yataklarının arasına. Oğluşum dudak büküp durur. Gel de buna dayan. Emzik bekler. İçim kıyılıyor bir yandan. Bi yandan da yanlış mı yapıyorum sorgulamaları tabii. Uyuyana kadar yanındayım oğlum dedim ara ara. Ninnilere eşlik ettim, sesimi duysun rahatlasın diye. "Anne burda"yı anlasın diye. Velhasıl vicdan yapıp durdum Deniz uyuyana kadar. Ve hala da boğazımda koca bir düğüm :(:( Emziğini yırttı diye cezalandırmış mı oluyorum? Doğa cork cork emziğini emerken Deniz'i dudak bükerken görmek çok fena oturuyor içime. İkisine birden mi bıraktırmalıydım? diyorum. Ama Doğa'mın ne günahı var di mi? Cezalandırmış mı oluyorum Deniz'imi?
Ne kadar basit bir olay belki de..bilmiyorum ki..tonlarca kitap okusam da bilemeyeceğim..böyle bişey hangi kitapta yazar..herkesin çocuğu farklı..her çocuğun bağlanışı farklı..
Yanlış yapmaktan korkuyorum hep..
Offfff ne zor şey Anne olmak..
Umarım çocuklarımı kırmadan, ezmeden, yanlış yönlendirmeden, yanlış etkilemeden büyütebilirim..
Dünyanın en muhteşem (muhteşem kelimesi bile hafif kaldı aslında) ama en ağır işi Anne olmak..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder