Aslında 2 yaş sendromu olarak bilinen şey çoğunlukla 18 aylıktan itibaren başlarmış. Bizde Doğa'da başladığını düşünüyorum çünkü tüm belirtiler var. Deniz'de de bazı belirtiler var ama hepsi yok henüz başlamadı diyebilir miyiz bilmiyorum.
Belirtiler şu şekilde:
- Nesneleri fırlatma
- Vurma
- Öfke nöbetleri
- İsteklerini ağlayarak belirtme
- İtiraz (mamaya, uykuya, her türlü soruya)
- İstedikleri şey istedikleri an yapılmadığında ellerindekini fırlatma, vurma, ağlama, öfke nöbeti geçirme
Bunların hepsi var Doğa'da. Deniz'de şu an sadece itirazlar var.
Yapılması gereken:
- Öfke nöbetleri için bir yazıda şöyle diyor: Kucağınıza almayın, kızmayın. Sadece umursamayın, göz kontağı kurmayın başka bişeylerle ilgilenin. Sususunca aferin sana deyin ve sakinleştirin. (Ben sabah kucağıma alıp dikkatini dağıtmaya çalıştım ve işe yaradı bir de umursamamayı deneyeyim bakalım nolacak)
- İstedikleri şeyi (mantık dahilinde ise) yapın.
- İtirazlar konusunda: Dikkatini dağıtın oyunla ya da başka bir şekilde ikna edin. Seçenek sunun (şunu mu yemek istersin bunu mu, şu tabakla mı yemek istersin bununla mı gibi)
- Çocuğunuzla bol bol vakit geçirin. Özellikle çalışan anneler ve çocukları arasında daha fazla çatışma yaşanıyormuş bu dönemde. Bizde henüz böyle bir problem yok, sürekli onlarlayım ve gerçekten kaliteli zaman geçiriyoruz. İşe başlayınca nolur bilmiyorum.
- Bir kitapta da şu yazıyordu: Yapma etme ve hayırları çok fazla kullanmayın. Engellemeyin. Engellendikçe huzursuzluğu artar.
Bu dönemde çok çok sabırlı olmak gerekiyormuş. 3 yaşa kadar sürecek bir dönemmiş.
Bize kolay gelsin diyorum :):) Çocukları anlamaya ve dinlemeye çalıştığım sürece ve yeterince ilgilendiğim sürece herşey yolunda gidecek diye düşünüyorum. Sevgi ve sabırla olmayacak şey yok (diye düşünmek istiyorum :)) İnşallah öyle olur.
Bu arada bunları yazarken bi yandan bakıcmıza da okuyorum. Sadece benle olmaz bu iş. Baba sadece haftanın bir günü çocuklarla birlikte olmasına rağmen babaya da hemen anlatmam lazım.
canım benim allah yardımcın olsun.ama sana bişi söyliyimmi o sendromlar hiç bitmiyor,3 yaşından sonra düzeleceğini falan sanma yani::)) her yaşın var bir zorluğu , sendromu..irem küçükken 9 yaşında çocuğu olan bir arkadaşıma "hangi yaştan itibaren laf dinlemeye başlıyorlar"diye sormuştum."hiçbir yaşta başlamıyorlar "dedi. gülmüştüm ozaman ama doğruymuş
YanıtlaSilİşte şimdi yıktın beni :):) napalım artık başa gelen çekilir :)
SilBu yazini tam da gunlerdir yemek yememek icin direnen ogluma tarif ararken okudum :) sanirim kaan da bu doneme girdi. Yemekler yere atiliyor, oyuncaklar firlatiliyor, herseye bi aglama eklendi, yatma saati itirazlar vs... Ben de umursamama yontemini uyguluyorum birakiyorum aglasin aglamasi bitince de yeniden ilgilenmeye basliyorum sanki iki saniye once aglayan o degilmis gibi devam edio oynamaya :) su siralar yemio birakiyorum ac kalsin valla elbet yiyecek bugun evde ara atistirmaliklari da yasakladim ogunlerini tam yiyene kadar deniycem bakalim valla kolay gelsin hepimize :)
YanıtlaSilBiz dergilerle ya da köpeğiyle domuzcuğuyla oturtuyoruz bazen mama sandalyesine..her gün yeni bişey düşünmek gerekiyor bazen..çok acıkınca yiyorlar ama zorlamamak beklemek en iyisi sanırım..üstüne gidince daha çok inatlaşıyorlar..atıştırmalıkları bırak dediğin gibi..
Sil