Gelmeyin üstüme ulennnn :)

Sanırım sonunda aklımı yitiricem. İki buçuk aydır bakıcı derdindeyim. Bunun yanında başka dertlerim de yok değil. İşe bi türlü başlayamama derdi gibi...herkesin benden insan üstü bir varlık olmamı beklemeleri gibi..kimi der ki bi an önce işe başla..kimi der ki çok anneci çocukların var ondan alışamıyorlar..kimi der ki bana da vakit ayır..kimi onu der kimi bunu der..hayatım karmançorman oldu çocuklar doğduğundan beri..önceliğim hep çocuklarım oldu..öyle de olması gerekiyordu, istediğim de buydu..iş umrumda olmadı açıkçası..hala daha da değil..işi sadece çocuklarım için istiyorum, iyi yerde okusunlar, farklı farklı yerler görsünler, bi sürü kitapları olsun, çeşit çeşit müzik dinlesinler, bi sürü faaliyete katılabilsinler, bişeyden eksik kalmasınlar..büyürken yanlarında olayım, daha esnek saatlerde çalışayım..ağladıklarında koşup eve gidebileyim..yani tek düşündüğüm şey çocuklar..en çok onlar için kendi işim olsun istiyorum..ve fakat tüm bunlar beni yoruyor...sadece başkaları değil ben de kendimden insanüstü bir varlık olmayı bekliyorum demek ki......

Şu bakıcı işini yoluna koysam işe asılıcam. Ama o da kolay olmuyor. Şimdi yeni bir kadın başladı. 10 gün oldu. Çocuklar kadını sevdi ama gene de bütün herşey anneden bekleniyor. Normali de bu. Hangi çocuk annesi varken başkasının elinden yemek yemek ister? Başkasının pijamasını giydirmesini ister? Başkasının o kıymetli kakasını :) almasını ister? Hangi çocuk annesi varken başkasıyla oynamak ister? Doğrusu annesi ile olmasıdır zaten. Anneye bağlanmasıdır. Bakıcıya ya da başka birine değil. Onun için yaşamsal olan annesidir, hayatındaki tek zorunluluk annesidir. Anne evdeyse annesinden başkasını gözü görmez. Doğrusu ve normali budur. Diyolar ki çocukların çok anneci, anneye çok düşkün. Ne demek anneci olmak, anne düşkünü olmak? Normal bir çocuk zaten anne düşkünü olmalıdır, hayatında bir numara anne olmalıdır. Bütün kitaplar yazar bunu. Bütün kitaplar şunu da yazar: anne ilk üç senede çocuğunun yanında olmalıdır. Olabildiği kadar, şartlar elverdiği kadar. Ben bunu yapıyorum ve mutluyum böyle (stresli ve sıkıntılıyım bi yandan da, çocuk bakmak zor, ama iç huzurum var). Çocuklarım da çok mutlu. Daha ötesi var mı? Şartlarım elveriyor ve ben evdeyim, olmam gerektiğini düşündüğüm yerde. Bakıcı işini de inşallah bu sefer yoluna koyacağız ve ben yavaş yavaş işe başlayacağım (umarım). 2 yaşa kadar yanlarındayım, gene de şanslı olduklarını düşünüyorum çocuklarımın. Keşke hep yanlarında olsam..

Bir de ikiz çocuğun ne olduğunu bir türlü anlayamayanlar var. İşte onların yorumlarına da hasta oluyorum. Duymak bile istemiyorum. Tek çocuk ne kadar zor çocuk olsa da tek çocuktur. İkiz çocuk, çocuk ne kadar rahat ve kolay olsa da ikisi birden büyüyen, ikisiyle aynı anda ilgilenmen gereken, ikisine aynı anda mama vermen, sırayla bez değiştirmen, sırayla üst baş değiştirmen, aynı anda üşütmeden banyo yaptırman gereken, ikisi ile aynı anda farklı oyunlar oynaman gereken.....ikiz çocuktur, iki farklı yaş çocuk değildir, aynı dönemlerden geçerler birbiri ardına, ayvayı yersin. İki katı zor değildir, en az üç katı zordur. İkiz çocuğu bırakmak kolay değildir. Bakıcı bulmak kolay değildir. Çünkü tek çocuğa rahatlıkla bakabilen bakıcıların çoğu iki çocuğa bakamaz. Masrafı da ayrı tabii. Her açıdan zordur ikiz. Özgül tek başına bakamıyo mu diyenler var ya bi de, o lafları duyduğum an sigortalarım atıyor. Allah öyle konuşanlara ikiz çocuk versin de anlasınlar ne diyim :) Ama çifte mutluluktur ikiz çocuk, tadından yenmez :) ikisi bir güler sabah kalkınca..ikisini birden kucaklarsın, koklarsın, iki ayrı karakter gözünün önünde büyür, mutlu olursun her değişimlerinde..biri annecim der öteki annemmm der, erir bitersin :) yani çok zor birşeydir ama çok güzel de birşeydir..şikayetim yok..sadece kılım beni anlamayanlara :)

Neyse işte..bu da bi iç dökme kaydı oldu..Özetle, şu an stresliyim hayatımdaki belirsizliklerden dolayı. Ama herşeyi yoluna koymaya çalışıyorum ve koyucam. İnşallah herşey istediğim gibi gerçekleşir.